آقای جلیلی و معاونش در شورای عالی امنیت ملی تجربه کار اطلاعاتی ندارند. مجلس نیز بر عکس بسیاری از پارلمانهای خارجی از استفاده از مغزها و تجربه‌های جامعه اطلاعاتی کشور به صورت حضور مستقیم محروم است و قوانین کشور در این حوزه به موقع به روز نمی‌شود. اگر کسی به فکر نباشد، کار به جای باریک خواهد کشید!

نزدیک صد روز پیش، تابناک نسبت به خطرهای متوجه امنیت اطلاعات کشور هشدار داد و مثالهایی را ذکر کرد که نشان دهد، قرائن نگران کننده‌ای در این باره وجود دارد. چند حادثه در دوران انتخابات ریاست جمهوری نشان داد که باید توجهی جدی به این مساله شود و گر نه روزی می‌رسد که ویکی‌لیکس ایرانی علنی شود.
پیش از این به عنوان نمونه‌هایی از این مشکل اشاره شد که وقتی موضوع ‌خانه‌نشینی رئیس‌جمهور پیش آمد، به آسانی اخباری درباره مذاکرات عالی‌ترین مقامات نظام در رسانه‌ها منتشر می‌شد؛ جدای از اینکه این اخبار چقدر درست بود، نکته مهم و تعجب‌آور چگونگی درز این اخبار به رسانه‌هاست و یا این که هنگامی که در سال ۲۰۰۹، دادگاهی در فرانسه به پرونده‌ای در مورد مرحوم احسان نراقی رسیدگی می‌کرد، وکلای منافقین در دادگاه، دست نوشته‌ای از احسان نراقی خطاب به دفتر ریاست‌جمهوری ایران را در اختیار داشتند که در آن او برای پرداخت هزینه‌های دادگاه از احمدی‌نژاد درخواست کمک کرده بود. شیوه دسترسی منافقین به این سند نیز جای سوال دارد.
از همان روزی که آقای جلیلی وارد صحنه انتخابات شد، می‌شد پیش‌بینی کرد که اجماع ملی بر سر مساله هسته‌ای در صحنه انتخابات دچار تزلزل و تردیدهایی خواهد شد. جالب است اگر این مساله با یک مثال وحشتناک توضیح داده شود. حمید رسایی در سالیان اخیر به حمایت بدون تردید از احمدی‌نژاد مشهور بوده است ولی این روزها با آقای جلیلی همراه شده است. سخنان چند روز پیش آقای رسایی در مورد رئیس جمهور دو نکته تامل‌انگیز و بهت‌آور دارد. اول این که ایشان مدعی شده است در دوره دوم ریاست جمهوری احمدی‌نژاد تحت تاثیر جریانی در دولت، نماز جماعت دولت هم تعطیل شده است، که این خود نمودی از رفتار استالینی در قدرت با افرادی است که قصد جدایی از انها وجود دارد.
اما نکته وحشتناک آن جایی است که رسایی مدعی می‌شود: آقای احمدی‌نژاد درباره مذاکرات با 1+5 به جلیلی گفت که اگر خواستند (آمریکایی‌ها) قدمی بزنند و صحبت کنند، شما صحبت کنید اما آقای جلیلی در پاسخ گفت که می‌گویند خیر، آقا اجازه نداده است.
با آشنا بودن به مقدمات فن مذاکره و امر حفاظت از اطلاعات، روشن است که سخنان آقای رسایی، حتی اگر یک اختلاف نظر و نه القای حاکمیت دوگانه باشد، نمونه روشنی از افشای اطلاعات سری کشور است. سناریوی مذاکره و نیات بالاترین مقامات تصمیم‌گیر کشور حتما یک مساله سری است؛ چه شده است که آقای رسایی به چنین مساله‌ای آگاه شده است و آن را در راستای اهداف انتخاباتی خود در رسانه‌ها فریاد می‌زند؟ چه کسی موضوعی با این حساسیت را در اختیار رسایی گذاشته است؟
پس از مناظره سوم انتخاباتی، چند نامزد یکدیگر را به نادیده گرفتن ضرورت‌های حفظ اطلاعات متهم کردند.
آخرین فیلم تبلیغاتی سعید جلیلی نیز شاهد صحنه‌ای است که نشان می‌دهد دبیر شورای عالی امنیت ملی از امنیت ارتباط خود با رئیس ستاد کل نیروهای مسلح مطمئن نیست و طبق اخبار منتشر شده، هماهنگی این اقدام با استفاده از پیک و به روشی اولیه ولی مطمئن صورت گرفته است.
مساله مهم در این میان آن است که دو مقام ارشد امنیتی- نظامی برای حفظ امنیت اطلاعات کشور دست به چنین اقدامی زده‌اند، ولی بر فرض که مذاکره‌کننده‌ای ایرانی در خارج از کشور قصد ارتباطی فوری و ایمن با ایران داشته باشد، چگونه این خواسته خود را عملی خواهد کرد؟
آقای جلیلی و معاونش در شورای عالی امنیت ملی تجربه کار اطلاعاتی ندارند. مجلس نیز بر عکس بسیاری از پارلمانهای خارجی از استفاده از مغزها و تجربه‌های جامعه اطلاعاتی کشور به صورت حضور مستقیم محروم است و قوانین کشور در این حوزه به موقع به روز نمی‌شود. اگر کسی به فکر نباشد، کار به جای باریک خواهد کشید!