پوریا علیمردانی*
شنبه 21 ام اردیبهشت بود. همه افرادی که شانس اندکی هم برای خود قائل بودند به میدان آمده بودند. اما انگار صحنه هنوز خالی بود. خاطرات یک مرد، میدان ذهن مردم بخصوص جوانترها را به خود مشغول کرده بود. تا بالاخره آنکه همه چشمهای نگران صحنه منتظرش بودند آمد. کسی که پیشتر، بارها به مذاکره - بخوانید مجادله – کاترین اشتون، نماد زیرکی و زورگویی انگلیسیها رفته بود. با پوشه¬ای به نشانه عقلانیت و استدلال زیر بغل، و نشانی از سالهای دورتر مقاومت در بدن، و عزتی که در راه رفتنش داشت؛ اویی که پیشتر در دعوت گروههای سیاسی بر به جمع بندی نرسیدنش برای حضور تأکید کرده بود، حالا تصمیم گرفته بود مثل همیشه با گامهای بلند و استوار بیاید! خوب می¬شناختنش، بله خودش بود! همان صلابتی که از او در ذهنها نقش بسته بود، برای جوانترها که مطالبه ایستادگی در برابر غرب را داشتند کافی بود تا اورا گمشده این انتخابات بپندارند.
بزرگترهایی که برای این انقلاب هرچه داشتند داده¬اند، آنهایی که از وضع بد اقتصادی سالهای جنگ و تجربه ایستادگی یاد می¬کنند حکایت دیگری داشتند، آنهایی که پیشرفت کشور را ضمن ایستادگی در برابر غرب می خواهند. آنها هم به دنبال کسی می¬گشتند که همه نیروهای وفادار داخل نظام بتوانند به او اعتماد کنند که هم اهل مقاومت باشد و هم تدبیر! هم نیروهای پیشرو و انقلابی که مقاومت را حرف اول و آخر می¬دانند اورا در جمع خود بپذیرند و هم برنامه لازم برای جلب نظر نیروهای میانه انقلابی که به حرکت به سوی پیشرفت در فضای اقتصاد مقاومتی قائل هستند داشته باشد.
اگرچه شاید به دلیل شرایط امنیتی شورای عالی امنیت ملی امکان آشکار سازی موفقیتهای اجرایی او در زمینه امنیتی و اقتصادی کمتر بود. اما خود مذاکرات هسته¬ای برای اثبات خیلی چیزها کافی بود. انرژی هسته¬ای از مدتها قبل نه فقط برای دستیابی به علم و منابع انرژی که به عنوان یک نماد برای ایستادگی یک ملت بر سر استقلال و ادامه زندگی در راه و سبک خود، به یک مطالبه ملی بدل شده بود. در جریان مذاکرات حساس هسته¬ای طرف ایرانی تأکید می¬کرد که حق ملت ایران قابل مذاکره نیست، مدت زیادی گذشت انواع و اقسام بسته¬های پیشنهادی رد و بدل شدند تدابیر زیادی اندیشیده شد تا بالاخره طرف غربی کم کم دریابد که باید دست از زیادی خواهی بردارد و شاید در آینده با مقاومت بیشتر راههای جدیدی گشوده شوند.
ایرانی عزتمند است. این را راهپیمایی کننده ¬های روز 22 بهمن بهتر از هر کس دیگر می¬دانند راه عزت و اتفاقآ رمز پیشرفت واقعی و مستقل مقاومت در برابر غرب و پیمودن راه تمدنی تازه است. راهی که نیاز به استقامت دارد و این استقامت از جنس ثم استقاموا ... الهی و مومنانه است و کار چند دهه و شاید قرن است. آنچه مردم ایران استاد آنند. وقتی مردی با حمایت همه نیروهای دوستدار گفتمان انقلاب در برابر همه دنیای غرب به نماد مقاومت بدل شده است حالا بعید است که توسط مردم ایران تنها گذاشته شود. پس شک نکنید خود خودش است! گزینه اصلی شجاعت، مقاومت و تدبیر ایرانی.
*کارشناس ارشد عمران، دانشگاه شریف