در روز های اخیر ، جبهه هایی انتخاباتی از دل اصولگرایان یک شبه به مانند قارچ سر از خاک برآورده اند که اول تا آخر این جبهه های تازه تاسیس، محوریت افرادی است که از «جبهه متحد اصولگرایان» بیرون مانده اند . اما چرا و چگونه جبهه متحد اصولگرایان اینک با چنین جبهه های متعددی روبرو شده است ؟
در روز های اخیر ، جبهه هایی از دل اصولگرایان یک شبه به مانند قارچ سر از خاک برآورده اند که اول تا آخر این جبهه های تازه تاسیس، محوریت افرادی است که از جبهه متحد اصولگرایان بیرون مانده اند .

به گزارش «تابناک» ، تا پیش از دوران اصلاحات و تکثر و تنوع شان خبر چندانی از جبهه های سیاسی نبود . جامعه روحانیت مبارز تهران و مجمع روحانیون با گروه های همسو و نزدیک به خود لیست هایی برای انتخابات در تهران ارائه می کردند و به ویژه مجلس و در انتخابات مجلس شورای اسلامی این دو گروه داعیه دار بودند . اما در دروان اصلاحات که گروه های مختلف خود را «پدر برد» می دانستند ، برای از دست ندادن « برد» انتخابات جبهه ای از تشکل های و گروه های اصلاح طلب تشکیل شد ، جبهه ای که هیچگاه هم جبهه ای نشد.

سالها پس از آن دوران اصولگرایان به ایجاد جبهه های سیاسی روی آورده اند . تلاش برای ایجاد جبهه متحد اصولگرایان همچون دعوتی که لبیک گویان فراوان داشت ، با حسن نیت های فراوان و با هدایت جامعتین و همراهی همه طیف ها و شخصیت های اصولگرا آغاز شد. جبهه ای که بنا بود جامع همه طیف های اصولگرایی و مانع نفوذ اغیار باشد ، البته به گونه ای هم نباشد که سهم خواهی جای اتحاد و جامعیت را بگیرد.
جبهه های متحد ، ایستادگی و همچنین پایداری ، جبهه های سیاسی بودند که از مدت ها پیش فعالیت و رایزنی های انتخاباتی خود را شروع کرده اند. اما اکنون جبهه های بصیرت و بیداری اسلامی با محوریت شهاب الدین صدر ، ائتلاف بزرگ اصولگرایان با محوریت غفوری فرد ، جبهه مهر ورزی و عدالت به محوریت نزدیکان دولت و صدای ملت با محوریت علی مطهری در بین اصولگریان رشد کرده است .

دلیل این همه تشتت آراء در بین اصولگرایان از کجا شروع شد ؟

تلاش برای ایجاد جبهه متحد اصولگرایان همچون دعوتی که لبیک گویان فراوان داشت ، با حسن نیت های فراوان و با هدایت جامعتین و همراهی همه طیف ها و شخصیت های اصولگرا آغاز شد. جبهه ای که بنا بود جامع همه طیف های اصولگرایی و مانع نفوذ اغیار باشد ، البته به گونه ای هم نباشد که سهم خواهی جای اتحاد و جامعیت را بگیرد. اما حضور پر رنگ برخی از نمایندگان مجلس به ویژه در گروه 8 نفره ای که به گروه 7 ملحق شد ، زمزمه ها را برای جدایی گروه گروه اصولگرایان از جبهه متحهد آغاز کرد .

در میعادگاهی که بنا بود عرصه وحدت باشد ، طبیعتا نمایندگان مجلسی که اتفاقا خود در زمره کاندیداهای انتخابات آتی بودند و قدرت اجرایی و چینش افراد را در جبهه متحد در اختیار داشتند ، تا حد امکان از دوستان نزدیک خود برای تعیین 30 کاندیدای تهران استفاده کردند ، موضوعی که حساسیت دیگر نماینده های مجلس را برانگیخت. نمایندگانی که مدعی بودند حتما آنان نیز باید در فهرست کاندیدا های تهران باشند و چنین شد که وحدت اصولگرایان به رقابت نمایندگان مجلس هشتم با یکدیگر تبدیل شد و فهرست هایی از کاندیدا ها با محوریت نمایندگان مجلس هشتم شکل گرفته است . در واقع در غیاب همه بازیگران اصلی عرصه سیاست ، این نمایندگان مجلس هشتم هستند که انتخابات مجلس هشتم را دردست دارند ، حال اگر انشقاقی هم در بین اصولگرایان باشد ، آیا جز این است که این افراد هستند که مسئل آن هستند ؟

پیش از انتخابات هم همین نمایندگان مجلس هشتم بودند که شروط خود تصویب کرده برای کاندیداهای مجلس را آنقدر اصلاح کردند که همه نمایندگان مجلس هشتم بتوانند مجددا کاندیدا شوند . در آن برهه چون قانون منافع همه نمایندگان را تامین می کرد اجماع حیرت آوری در مجلس وجود داشت ، اما اینک در برنگاه انتخابات فقط 30 نفر در تهران در لیست می توانند حضور داشته باشند و این یعنی به هم خوردن اجماع و وحدت و آغاز جبهه کشی نمایندگانی که اکنون در سپهر سیاست ایران یکه تازی می کنند و شاید بتوان آخرین اقدامشان را در مجلس جبهه کشی سیاسی نامید. که اگر عقلانیتی در کارشان بود ، منافع خود را بر منافع کشور ترجیح نمی دادند . چرا که بیم آن می رود در فرصت باقی مانده تا انتخابات مجلس ، به میزان نمایندگان عضو فراکسیون اصولگرایان ، جبهه های سیاسی و انتخاباتی ایجاد شود . جبهه هایی که گاها با سوء استفاده هایی نیز همراه شده است ، بدین گونه که افرادی که وزن و وجاهیت سیاسی و اجتماعی هم ندارند در گوشه ای ، علم جبهه ای جدید را بلند می کنند و بیش از آنکه هدایت کننده باشند ، گمراه کننده اند.