فضای شعار زده انتخابات ریاست جمهوری روز به روز بیشتر می شود و در نبود نظارت و سنگ محکی که این شعارها سنجیده شود، روز به روز بر تعداد این شعارها افزوده می شود.

برخی از نمایندگان مجلس که خود هم اکنون کاندیدای ریاست جمهوری شده اند، اگر چه خود نقشی به سزا در وضعیت فعلی کشور دارند به انتقاد از دولت می پردازند و دولت هم که چون همیشه کار خود را می کند.

جالب اینکه محمد رضا باهنر در روز های اخیر، به بررسی مهم ترین گناه دولت احمدی نژاد پرداخته و بزرگترین گناه رئیس جمهور را یازده روز خانه نشینی وی در ماجرای برکناری وزیر اطلاعات دانسته است، گناهی که به گفته این کاندیدای ریاست جمهوری، با هیچ آب زمزمی شسته نمی شود.

البته باهنر به همین بسنده نکرده و سخنان جالب تری هم بر زبان رانده است. سخنانی هم چون اینکه وی نه تنها با یک تار موی خانم ها مشکلی ندارد، بلکه با صد تار موی آنان نیز مشکلی ندارد. اشاره باهنر به گفته رئیس جمهور در سالیان گذشته بر می گردد آنجا که وی در مورد برخورد خشن دولت خود با خانم های بی حجاب گفت که : مشکل کشور تار موی خانم ها نیست. حالا محمد رضا باهنر فراتر رفته و گفته است نه تنها با یک تار مو مشکلی ندارد که با صدها تار موی خانم ها هم مشکلی ندارد.

ائتلاف 1+2 ، که برای انتخابات خود را آماده می کند، به تدریج به روزهای سخت خود نزیک می شود، روزهایی که هر یک از این سه نفر باید عیار خود را برای کاندیدای نهایی شدن به محک بگذارد. اگر رویکرد این سه نفر، از همان ابتدا وحدت بر حول یکی از این سه تن باشد، به مشکل چندانی برنمی خورند؛ اما اگر هر سه نفر از همان ابتدا ادعای رئیس جمهور شدن داشته باشند، روزهای آینده روزهای سختی برای این ائتلاف است. خاصه اینکه یک نفر ازآنان سخن از بی اعتباری نظر سنجی ها می کند و ملاک محبوبیت و مقبولیت مردمی برای وی جای خود را به عوامل دیگری هم چون مقبولیت از سوی مراجع خاص داده است. اگر چنین روندی ادامه پیدا کند، آنکه مدعی داشتن رای بیشتر است راه خود را خواهد رفت، آنکه مدعی داشتن مقبولیت از سوی نهادهای خاص است راه خود را خواهد رفت و آنکه مدعی داشتن این هر دو است نیز راه خود را خواهد رفت!

به تدریج اما حامیان و دست اندرکاران سابق دولت، حول جبهه پایداری جمع می شوند. از زمانی که باقری لنکرانی کاندیدای این جبهه معرفی شده است، چند تن از نزدیکان سابق احمدی نژاد و از جمله داوودی معاون اول رئیس جمهور، به حمایت از وی برخاسته اند. صادق مصولی که انتخابات پر حاشیه سال 88 را برگزار کرد، چندی است به دنبال جدا کردن مشایی از احمدی نژاد است . وی مدعی است که مشایی را لاریجانی به احمدی نژاد معرفی کرده است، تا اگر خدمتی به احمدی نژاد نکرده باشد، حداقل ضربه ای به لاریجانی زده باشد و لاریجانی را به جریانی که خود آنان ،جریان انحرافی می نامندش متصل کند!

اصلاح طلبان هم که همچنان چشم انتظار کاندیدای مهم خود هستند، در غیاب وی درگیر مشاجره ای هستند مبنی بر اینکه چه کسی کاندیدای نهایی اصلاح طلبان در غیاب محمد خاتمی است. عده ای گفتند این کاندیدا جهانگیری است؛ کاندیدایی که هنوز اعلام کاندیداتوری نکرده است. این سخن خشم کواکبیان را برانگیخت؛ کسی که وی را متهم می کنند اصلاح طلب بدلی است، اعلام کرد که چنین خبری صحت ندارد. طبیعتا نیز باید پذیرفت که حق با کواکبیان است. چرا که جهانگیری در بهترین حالت عضو کارگزارن سازندگی است که نسبت چندانی با ایده های اصلاح طلبانه ندارد.

اما در روزهای اخیر یکی از مسائل مطرح شده در فضای سیاسی کشور،کم شدن قابل توجه استقبال کنندگان از رئیس جمهور در سفرهای استانی است. رسانه هایی که با انتشار عکس هایی از میزان استقبال کم از رئیس جمهور، سخن می گویند مدعی هستند که سفرهای پرشتاب اخیر رئیس جمهور که بر خلاف سفرهای دور های قبل، با دستهای در هم تنیده مشایی و رئیس جمهور عجین شده است، سفرهایی تبلیغاتی برای کاندیدای دولت است. لذا هم مردم و هم رسانه ملی اقبالی به این سفر ها نشان نمی دهند. اما دولت همچنان از میزان بالای استقبال از خود سخن می گوید.

مهم ترین نکته روزهای اخیر که بر زندگی مردم کشور تاثیر فراوانی دارد، خبر حذف ارز مرجع برای کالاهای اساسی چون گوشت، شیر ، شکر و ... بود. تصمیمی که بر اساس مصوبه بیست و ششم فروردین بانک مرکزی اتخاذ شده بود. چنین تصمیمی بلافاصله واکنش خود را در بازار و البته مردم نشان داد. جالب اینکه غضنفری وزیر تجارت، اعلام کرد که وی مخالف این تصمیم بوده ، اما چون فقط یک نفر بوده نتوانسته است رای خود را به کرسی بنشاند. چندی بعد معاون اول رئیس جمهور هم مدعی شده که دولت در جریان این تصمیم نبوده است و از این خبر ها نیست و همچنان به این کالاها ارز مرجع تعلق می گیرد. هنوز اما برای مردم، چیزی مشخص نیست. گرانی بیشتر شده است. حذف ارز مرجع مصوبه قانونی دارد، اما دولتی ها سخنان دیگری می گویند!