امیر مغنی باشی منصوریه*

تا انتخابات ریاست جمهوری خرداد 92 کمتر از دو ماه باقی مانده است. بحث های انتخاباتی داغ است. افراد مختلفی برای ریاست جمهوری اعلام کاندیداتوری کرده اند. احتمالا هر کدام برنامه ها و تفکرات خاصی را مد نظر دارند. در این بین مردم دیدگاه های مختلفی که از سوی احزاب و اشخاص مطرح می شوند را رصد می کنند. به عبارتی عیار هر کاندیدا را می سنجند.

بیشتر مشاهده شده است که صحبت های انتخاباتی از جنس مباحث سیاسی است. اما به نظر می رسد در شرایط کنونی حاکم بر جامعه ما مباحث اجتماعی، اولویت بیشتری نسبت به مسائل سیاسی دارند. اینکه چه شخصی با چه جریان سیاسی و موضع گیری سیاسی کاندیدای ریاست جمهوری می شود چندان مهم نیست بلکه مهم تر آن است که کدام فرد برنامه های بهتر و کارآمدتری(که در جهت منافع ملی است) دارد همانطور که مقام معظم رهبری در دیداری که با مردم قم در دیماه سال گذشته داشتند، این نکته را خاطر نشان کردند که " اداره مملکت، کار اجرایی کوچکی نیست بلکه کار سنگینی است که بر دوش مجریان سطح بالا قرار می گیرد بنابراین کسانی به میدان نامزدی بیایند که این توانایی را در خود احساس می کنند و کار اجرایی را بلدند".

از آنجایی که در سرتاسر دنیا مرسوم است که شخص کاندیدای ریاست جمهوری برنامه های آینده خود را برای اداره جامعه مطرح می کند از کاندیداهای ریاست جمهوری انتظار می رود تا به بخشی از مطالبات کلیدی مردم که مطالبات اجتماعی است توجه کرده و برنامه ها و اهداف و رویکردهای خود را در زمینه های مختلف اجتماعی مطرح کنند. درمورد برخی از مسائل اجتماعی که نیاز به توجه ویژه کاندیداهای ریاست جمهوری دارد می توان به بحث وضعیت معیشتی مردم اشاره کرد.
رابطه مسائل اقتصادی و اجتماعی بسیار نزدیک است. ممکن است که تصور این باشد که اگر اوضاع اقتصادی مناسب باشد مسائل اجتماعی هم رو به بهبودی خواهند گذاشت ، حال ذکر این نکته اهمیت دارد که اوضاع اقتصادی مناسب ضرورتاً سبب بهبود وضعیت اجتماعی نخواهد شد. همانطور که درآمدهای اقتصادی حاصل از فروش نفت در چند سال اخیر بسیار بالا بوده است ولی وضعیت اجتماعی ما چندان حال و روز خوبی را سپری نمی کند. اوضاع اقتصادی مناسب برای بهبود وضعیت اجتماعی لازم است ولی کافی نیست. به اعتقاد نگارنده به عنوان یک مددکار اجتماعی، اگر در تعیین اهداف، بهبود وضعیت اجتماعی در نظر گرفته شود آنوقت به ناچار مجبور به بهبود وضعیت اقتصادی خواهیم بود درعین حال اینکه هدف ما رسیدن به وضعیت مطلوب اجتماعی می باشد اصطلاحاً با یک تیر به دو نشان خواهیم زد.
قطعاً مردم انتظار دارند که رئیس جمهور آینده با تفکر و برنامه درباره سفره آن ها صحبت کند. وعده های توخالی گوش کر کن دیگر چندان مورد اقبال قرار نمی گیرد. انتظار می رود کاندیداهای ریاست جمهوری برنامه های خود را در زمینه اشتغال جوانان مطرح کنند. همچنین بیان کنند که برای افزایش ازدواج و کاهش طلاق در جامعه چه راهکارها و اقداماتی در نظر دارند. برای کاهش آسیب های اجتماعی منجمله تکدی گری، روسپی گری، فرار کودکان و دختران، بزهکاری جوانان و دیگر آسیب های اجتماعی چه برنامه ای دارند. چه اقدامات واکنشی در قبال کنترل اعتیاد به مواد مخدر دارند. برای اوقات فراغت جوانان چه تدبیری اندیشیده اند. همه مسائل گفته شده جزو دغدغه ها و خواسته های اصلی مردم است که باید کاندیداهای ریاست جمهوری پاسخگوی آن باشند.

به اعتقاد نگارنده این سطور، انتظار معقولی است که مردم از رویکرد رئیس جمهور آینده خود در زمینه های مختلف آگاهی داشته باشند. به هرحال به نظر می رسد همانطور که حتی برای انتخاب یک کالا به طرق مختلف درباره جوانب مختلف آن پرس و جو می کنیم در این مورد بسیار خاص هم که قرار است در همه زمینه های زندگی مان تاثیرگذار باشد(انتخاب رئیس جمهور) ضروری است که به بررسی آرا و نظرات و برنامه های رئیس جمهور آینده توجه کافی داشته باشیم.

شاید این نکته در ذهن خطور کند که مگر رئیس جمهور فقط وظیفه رسیدگی به مسائل اجتماعی را دارد؟ در پاسخ باید گفت هر فردی که برای پست ریاست جمهوری اعلام کاندیداتوری می کند افراد متخصص و مشاورانی برای خود انتخاب می نماید و در صورتی که خود شخص کاندیدا فرصتی برای پاسخگویی به مطالبات اجتماعی که بخش مهمی از مطالبات مردم هستند، ندارد مشاوران و افراد همراه وی می توانند در این زمینه برنامه های شخص رئیس جمهور را مطرح نمایند.

*مددکار اجتماعی