به گزارش ” تا انتخاب ۱۱ ” ، با نزدیک شدن به انتخابات و آغاز ثبت نام کاندیداهای ریاست جمهوری، مثل گذشته مباحثی در فضای عمومی با هدف جلب آرای مردم مطرح می شود که نیازمند توضیح و شفاف سازی است. معمولاً در آستانه هر انتخاباتی، هر جریان، حزب، گروه و شخصیت سیاسی، از منظر خود بهترین ها بوده و در بردارنده مردمی بودن، دلسوز بودن، پاک بودن، قانونمدار بودن، ولایتمدار بودن، وفادار بودن، کارآمد بودن، برنامه دار بودن و … است اینها از جمله اوصافی است که معمولاً هر جریان و یا فرد داوطلب حضور در عرصه انتخابات، خود را متصف به آنها کرده و رقبایش را فاقد این ویژگی ها معرفی می کند. این نوع رفتارهای انتخاباتی، هدفی جز جلب آرای مردم دنبال نمی کند.
متهم ساختن دیگران به اینکه؛ پایبند به حقوق مردم نیستند، قانون گریزند، بی برنامه هستند و … شیوه درستی برای تبلیغات نیست. بر همین اساس، بدترین شیوه تبلیغات انتخاباتی، علاوه بر متهم سازی رقبا، متهم ساختن نظام به عدم پایبندی و عدم تعهد به حقوق ملت است. در مواردی، یک جریان یا گروه سیاسی، خود را مدافع حقوق مردم در برابر نظام معرفی می کند و برای تأثیرگذاری بر افکار مردم و همراه ساختن نظام با برخی از امور با هدف جمع آوری رأی، برای بعضی از گروه های سیاسی، یک رویه شده است. البته این رویه و شیوه ناپسند، ممکن است در کوتاه مدت برای آنان و از منظر خودشان مفید ارزیابی شود و عده ای در دام حیله گری آنان بیفتند، ولی تجربه نشان داده، این گروه ها و افراد خوش عاقبت نخواهند بود.
در سال ۱۳۸۸، یک جریان سیاسی با شعار ضرورت صیانت از آرای مردم در انتخابات، به دنبال القای این پیام به مردم بود که نظام، برای امانت داری از آرای مردم قابل اعتماد نیست. اصلاح طلبان در حالی چنین رویکرد انتخاباتی را در پیش گرفتند که اساساً سازوکارهای انتخاباتی در ایران به گونه ای طراحی شده که امکان تقلب در آن وجود ندارد و در صورت بروز تخلف، راه رسیدگی قانونی وجود دارد. در سال ۸۸ و در پی حوادث پس از انتخابات، مشخص شد کسانی که دم از صیانت آرای مردم می زدند، چگونه به قانون و حقوق مردم بی اعتنایی کردند و خسارات فراوانی را بر کشور و ملت وارد ساختند.
اکنون در آستانه انتخابات یازدهمین دوره ریاست جمهوری، مشاهده می شود کسانی هستند که نوع تبلیغات انتخاباتی آنان، از این جنس است، تمام تلاش آنان این است که به طرق مختلف به مردم این پیام را القا کنند که این فقط ما نیستیم که به دنبال حقوق ملتیم گویا، کسانی و از جمله عده ای در نظام، نمی خواهند مردم در انتخابات تعیین کننده نهایی باشند نگارنده بر این باور و اعتقاد است که این نوع سخن گفتن و ژست طرفداری از مردم گرفتن، ظلم به مردم و ظلم به نظام توأمان است. این ظلم، همانند ظلمی است که در سال ۱۳۸۸، از سوی یک جریان سیاسی، همزمان در حق مردم و در حق نظام اسلامی روا داشته شد و همگان دیدند که سرنوشت ظالمان چگونه رقم خورد. بهتر است در آستانه انتخابات ۹۲، اشتباه راهبردی اصلاح طلبان در سال ۸۸، از سوی خود آنان و دیگران به شکل دیگر تکرار نشود.
مقام معظم رهبری، سال ۱۳۹۲را سال حماسه سیاسی و حماسه اقتصادی نام گذاری کرده و فرمودند: انتخابات مظهر حماسه سیاسی است. معظم له برای خلق چنین حماسه ای از سوی ملت، در سخنان روز اول فروردین سال جاری، نقشه راه را ترسیم کردند. حضرت امام خامنه ای در این نقشه راه برای خلق حماسه، وظیفه جریان ها، احزاب و گروه های سیاسی با سلایق گوناگون را شرکت در انتخابات دانسته و فرمودند: «در انتخابات، همه سلیقه ها و جریان های معتقد به جمهوری اسلامی باید شرکت کنند.این هم حق همه است، هم وظیفه همه است.
انتخابات مال یک جریان فکری و سیاسی خاص نیست. همه کسانی که به نظام جمهوری اسلامی معتقدند، به آینده کشور اهمیت می دهند، باید در انتخابات شرکت کنند. روگرداندن از انتخابات، مناسب کسانی است که با نظام اسلامی مخالفند.»حال وقتی که از سوی حاکمیت و محوریت نظام اسلامی، راه ورود صاحبان سلایق گوناگون معتقد به جمهوری اسلامی، اینگونه برای شرکت در عرصه رقابت های انتخاباتی هموار شد، چرا کسانی مرتب حرف هایی می زنند که گویا نظام نمی خواهد به سلایق گوناگون اجازه شرکت در رقابت ها را بدهد این سخنان مشکوک ارزیابی شده و می تواند نشانه هایی از یک فتنه جدید باشد.
آری باید به سخنان و رویکردهای کسانی که از یک طرف شعار «انتخابات آزاد» سرمی دهند و از طرف دیگر مرتب می گویند، بگذارید سلایق گوناگون بیایند، باید به دیده شک نگریست. به نظر می رسد منظور این قبیل افراد، زمینه سازی ذهنی در جامعه، برای اعمال فشار بر شورای نگهبان، جهت تأیید شدن افراد مورد نظرشان است. از نظر این جریان ها و افراد، موقعی انتخابات آزاد است و به صاحبان سلایق گوناگون اجازه شرکت داده شده که شخص خاص مورد نظرشان به تأیید شورای نگهبان برسد حال این سوال مطرح است که آیا هر صاحب سلیقه ای، واجد شرایط و صلاحیت های لازم قانونی برای تصدی پست ریاست جمهوری است؟ آیا اساساً کسانی که می خواهند نامزد پست ریاست جمهوری شوند، باید دارای یک سری شرایط و صلاحیت هایی باشند یا خیر؟ اگر شرایط و صلاحیت هایی لازم است، این شرایط چیست و مرجع تشخیص برخورداری داوطلبان از این شرایط کجاست؟
کوتاه سخن، در پاسخ می توان گفت:
۱- برخورداری از یک سری ویژگی ها، خصوصیات و شرایط که از آن به عنوان «صلاحیت » یاد می شود، برای تمامی کسانی که می خواهند عهده دار یک پست و مسئولیت مهم شوند، امری عقلی و ضروری است. بر همین اساس، در تمامی کشورهای دنیا با هر نوع مکتب سیاسی و ایدئولوژی، وقتی از طریق انتخابات می خواهند با رأی مردم، یک پست مهم مملکتی مانند ریاست جمهوری را در اختیار فردی قرار دهند، اول باید صلاحیت آن فرد طبق قانون احراز شود.۲- در جمهوری اسلامی، قانون اساسی شرایط و صلاحیت های رئیس جمهور را با صراحت و شفافیت مشخص کرده است. در اصل ۵۱۱ قانون اساسی آمده است: «رئیس جمهور باید از میان رجال مذهبی و سیاسی که واجد شرایط زیر باشند انتخاب شود: ایرانی الاصل، تابع ایران، مدیر، مدبر، دارای حسن سابقه و امانت داری و تقوی، مومن و معتقد به مبانی جمهوری اسلامی ایران و مذهب رسمی کشور.»۳- طبق قانون مرجع تشخیص این صلاحیت ها شورای نگهبان است. در واقع شورای نگهبان به لحاظ قانونی، موظف است وضعیت تمام داوطلبان و ثبت نام کنندگان برای شرکت در رقابت های انتخاباتی پست ریاست جمهوری در هر دوره را بررسی کرده و به کسانی که واجد صلاحیت های ذکر شده در قانون اساسی هستند، اجازه ورود به عرصه رقابت و انتخابات را بدهد.
با توجه به آنچه شرح داده شد، می توان نتیجه گرفت:
الف- موضوع ضرورت حضور سلایق گوناگون در انتخابات و موضوع داشتن صلاحیت یا نداشتن صلاحیت برای پست ریاست جمهوری، دو موضوع کاملاً متفاوت است.
ب- در یک جریان فکری سیاسی با سلایق متفاوت از دیگر جریان های فکری سیاسی، ممکن است افرادی واجد صلاحیت برای پست ریاست جمهوری و افرادی فاقد این صلاحیت ها باشند.
ج- در انتخابات ریاست جمهوری ۹۲، تمامی جریان های سیاسی فکری و تمامی صاحبان سلایق گوناگون، در موضوع «احراز صلاحیت ها» باید تابع قانون باشند. پایبندی به قانون، تنها راه تأمین حقوق اساسی ملت است و تخطی از قانون، هر چند با شعار دفاع از حقوق مردم انجام شود، به جز آسیب رساندن به کشور و مردم و بی آبرو کردن خود، نتیجه ای دیگر به دنبال نخواهد داشت.