یک رئیس جمهور، هر اندازه که علّامه دهر باشد، نمی تواند در همه رشته های علمی و کاربردی ، متخصص باشد؛ او کارشناس ارشد همه چیز نیست و اساساً نمی تواند باشد.دوران این که گفته می شد فلان حکیم، توانست بر همه علوم زمان خود مسلط شود، قرن هاست که سپری شده است و عصر جدید، عصر تخصص است و عصر ریزتخصص.
منوچهر متکی در سایت شخصی اش نوشت:

این روزها از من، بسیار پرسیده می شود که مهم ترین برنامه شما در صورت پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری چیست؟
پاسخ اصلی من این است: «بهره مندی از متخصصان در اداره کشور» مهم ترین برنامه من است.

رئیس جمهور، وزارتخانه های متعددی را با متنوع ترین شرح وظایف تحت مدیریت دارد: از صنعت و امور اقتصادی تا ورزش وبهداشت و از سیاست خارجی و فرهنگ تا دادگستری و تعاون. همچنین نهادهای متعددی نیز مستقیم یا غیر مستقیم تحت نظر او هستند: از محیط زیست و امور زنان تا فناوری و بانک مرکزی و ... .

تردیدی نیست که یک رئیس جمهور، هر اندازه که علّامه دهر باشد، نمی تواند در همه این رشته های علمی و کاربردی ، متخصص باشد؛ او کارشناس ارشد همه چیز نیست و اساساً نمی تواند باشد. دوران این که گفته می شد فلان حکیم، توانست بر همه علوم زمان خود مسلط شود، قرن هاست که سپری شده است و عصر جدید، عصر تخصص است و عصر ریزتخصص.

بنابراین، هیچ رئیس جمهوری نمی تواند بگوید من شخصاً برای کشاورزی، شخصاً برای سیاست خارجی، شخصاً برای امور جوانان و ورزش، شخصاً برای امور مالیاتی و بانکی، شخصاً برای محیط زیست و ... می اندیشم و تصمیم می گیرم.

در دنیای امروز، کار رئیس جمهور، ورود شخصی به همه عرصه های تخصصی و اظهار نظر در همه این حوزه ها نیست، بلکه رئیس جمهور «مدیر»ی است «جامع نگر»، «دارای سعه صدر» و «تخصص گرا» که بر مبنای این خصوصیات، با سعه صدر، متخصصان را به یاری می گیرد و با جمع بندی دیدگاه های مختلف بر اساس جامع نگری خود به بهترین تصمیم می رسد و قاطعانه اعمال مدیریت می کند.

دقیقاً به همین دلیل است که یکی از طرح هایم، تشکیل «هیات علمی وزارتی» در کنار هر وزیر است که مرکب از استادان دانشگاه ها و صاحبنظران در رشته های مرتبط با کار آن وزارتخانه هستند و وظیفه شان، علمی سازی تصمیم گیری ها و نظارت علمی بر عملکرد وزارتخانه ها و دولت است که قبلاً در این باره مفصلاً توضیح داده ام.

در هیچ جای دنیا، هیچ رئیس جمهور، نخست وزیر، امیر و پادشاهی نیست که واقف بر همه علوم و فنون باشد. راز پیشرفت و پسرفت کشورها این است که برخی از این حکومتگران، راه ارتباط با متخصصان و بهره مندی عملی از دانش و تجربه آنها را بلد هستند و بدان ایمان دارند و برخی دیگر، با خودمحوری، شخص خود را دانای کل می پندارند و زمانی چشم باز می کنند که از قافله، بسیار عقب مانده اند.

رئیس جمهور آینده، باید این باور، درایت و هنر را داشته باشد که "دولت و دانشگاه" را توأمان در تصمیم سازی های کلان مشارکت دهد.
مردم به زودی آثار رویایی این دوستی استراتژیک را خواهند دید همان طور که در نقاط بسیاری از دنیا، دیده اند.