این روزها رسانه های جبهه پایداری تلاش می کنند در قالب اطلاعیه ها، خبرسازی و انعکاس اخبار مختلف اعلام کنند که دانشگاهیان، دانشجویان ، اقشار و اصناف مختلف مردم در نامه هایی از نامزدهای جبهه پایداری برای کاندیداتوری در انتخابات دعوت می کنند. نمونه این مطلب نیز نامه هایی است که از جانب اساتید و دانشجویان برخی از دانشگاه ها نوشته می شود.

به گزارش اعتدال، جبهه پایداری از مدت ها قبل سه چهره را به عنوان نامزد های خود در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم مطرح کرده است. این سه چهره عبارتند از سعید جلیلی، دبیر شورای عالی امنیت ملی ، سید پرویز فتاح قره‌باغی، وزیر سابق نیرو و کامران باقری لنکرانی سخنگوی جببه پایداری و وزیر سابق بهداشت.
البته بر آگاهان سیاسی پوشیده نیست که با توجه به این که سعید جلیلی در کوران بحث های هسته ای، سکان مذاکرات حساس ایران با دول غربی را عهده دار است و خود نیز مدتی قبل اعلام کرده است که حاضر به کاندیداتوری در انتخابات ریاست جمهوری نیست و قصدی برای این کار ندارد، به نظر می رسد طرح نام آقایان جلیلی و فتاح- که همچون سعید جلیلی پیش تر اعلام کرده است که تصمیمی برای کاندیداتوری ندارد- بیش تر برای این منظور است که جبهه پایداری از نام این دو فرد برای کسب وجهه بین نیروهای بدنه خود استفاده کند و به طور حتم نامزد نهایی این جبهه، در شرایط فعلی کامران باقری لنکرانی وزیر سابق بهداشت است و تکرار نام های دیگر سیاسی کاری است.

نکته دیگر این که جبهه پایداری نشان داده است که انعطافش ( علی رغم سرسختی ها در برابر اصولگرایان ) در مقابل جریان موسوم به انحرافی و نزدیکان دولت در بزنگاه های سیاسی زیاد است و همواره رویه ای آمیخته با مماشات در مقابل جریان انحرافی داشته و انعطاف پذیری بسیاری زیادی دارد.
شاهد مثال آنکه هیچ کس فراموش نکرده که غلامحسین الهام، پس از این که از سخنگویی دولت کنار گذاشته شد، به عنوان یکی از اعضای موثر جبهه پایداری ، تندترین اظهارنظرها را در خصوص نزدیکان رییس جمهور و اعضای جریان انحرافی اعلام می کرد و بعضا صحبت های ایشان در جلسات خصوصی و یا سخنرانی ها در برخی از محافل و دانشگاه ها یاداور اظهارات تند داوود احمدی نژاد برادر رئیس جمهور، علیه جریان انحرافی بود. اما دیدیم که در یک اتفاق جالب وعجیب غلامحسین الهام ، پس از این که مدت ها سوار بر مسند و مرکب جبهه پایداری بر ضد جریان انحرافی تاخته بود، باز به آغوش این جریان بازگشت و دوباره این روزها جزء افراد اصلی این جریان و دولت است و از نزدیک ترین افراد در حلقه اول دولت به شمار می رود.

و هر چند شاید این سخن این روزها مورد انکار قرار گیرد اما باید نشست و منتظر ماند و دید که آیا کاندیدای جبهه پایداری در آینده ای نه چندان دور در حرکتی خلق الساعه به کاندیدای جریان انحرافی و دولت نزدیک می شود یا خیر، هرچند برخی در درون این جبهه تاکید دارند که خط قرمزشان انحراف و فتنه است.
و این فرضیه نیز قابل تامل است که اگر مطابق پیش بینی ها لنکرانی به جهت این که رجل سیاسی نیست و به تعبیر برخی از سیاسیون بیش تر یک رجل بهداشتی است تا یک رجل سیاسی، نتواند حائز نظر موافق شورای نگهبان شده و از این فیلتر عبور کند، در آن زمان معادلات دیگری مطرح خواهد شد.

در این صورت اگر نامزد نهایی دولت برخی از چهره هایی باشد که جبهه پایداری بتواند بدنه خود را بر سر توافق بر این چهره ها متقاعد کند ( فردی غیر از اسفندیار رحیم مشایی) ، در انتخابات یازدهم هم نامزد جبهه پایداری و نامزد دولت یکی خواهند بود و آن روز مشخص می شود که این جریان که در بزنگاه های تاریخی معمولا نشان داده است که تا چه اندازه به دولت دهم وفادار است و بعضا در این بزنگاه ها نیز چشم خود را بر کارنامه و انتقادات بر جریان انحرافی بسته است، در مقطع حساس و سرنوشت ساز انتخابات یازدهم ریاست جمهوری دوباره کاندیدای واحدی با دولت خواهد داشت.