در سرمقاله «زمان» آمده است: «تغافل، تجاهل و تسامح پیرامون موضوعی كه بخشی از آینده سیاسی، معیشتی، فرهنگی و .. ایرانیان در گرو چگونگی مواجهه با آن است. یادآور هبوط آدم از قله‌های آرامش و خوشبختی به اعماق صحرای ستم و درد و سختی است. واقعیتی كه انعكاس محدودی از آن را می‌توان در هبوط ژرمنها از روشنای وایماریسم (جمهوری وایمار) به تاریكی فاشیسم و نازیسم یا سقوط ایرانیان از مجلس مشروطه به دوزخ استبداد پهلوی جستجو كرد. مباد روزی كه به گناه غفلت برآمده از خوشخیالی، ما را از باغ ارم آزادی برانند. خانم‌ها، آقایان، ایران وطن‌ ماست و فردا نیز روزی از آن ماست. حماسه‌ای دیگر باید...»