از آنجا که به لحاظ قانونی، احمدی‌نژاد دیگر مجاز نیست در انتخابات آتی ریاست جمهوری کاندیدا شود، مطمئنا باید سکان دولت را در شهریورماه 92 به دست فرد دیگری بسپارد و خود به دغدغه‌های دیگر بپردازد. اما سوال این است که در مدت 16 ماه عمر مشترک مجلس نهم و دولت دهم قرار است چه اتفاقاتی بیفتد که تا این حد اطرافیان رئیس جمهور برای کسب کرسی‌های سبز بهارستان، تکاپو می‌کنند؟

تا پایان دولت دهم کمتر از 20 ماه دیگر باقیست و با توجه به اینکه عمر مجلس هشتم در خردادماه سال آینده تمام می‌شود، تلاش مضاعف نزدیکان احمدی‌نژاد برای کسب اکثریت مجلس نهم سوال برانگیز است.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اعتدال (etedaal.ir)، از آنجا که به لحاظ قانونی، احمدی‌نژاد دیگر مجاز نیست در انتخابات آتی ریاست جمهوری کاندیدا شود، مطمئنا باید سکان دولت را در شهریورماه 92 به دست فرد دیگری بسپارد و خود به دغدغه‌های دیگر بپردازد. اما سوال این است که در مدت 16 ماه عمر مشترک مجلس نهم و دولت دهم قرار است چه اتفاقاتی بیفتد که تا این حد اطرافیان رئیس جمهور برای کسب کرسی‌های سبز بهارستان، تکاپو می‌کنند؟


اقدامات انتخاباتی نزدیکان دولت که به جریان انحرافی مشهور شده‌اند از ماه‌ها قبل مورد اعتراض فعالین سیاسی از طیف‌های مختلف قرار گرفت. صرف هزینه‌های هنگفت مادی و معنوی در حوزه‌های انتخابیه در قالب برگزاری همایش‌هایی که ماه‌ها قبل از انتخابات آغاز شده بود، یا استعفای تعداد زیادی از فرمانداران، بخشداران و معاونین استانداران، یا سفرهای استانی دور چهارم سبب شد تا بارها دولت دهم از سوی منتقدین به دخالت در انتخابات و تلاش برای تصاحب کرسی‌های مجلس نهم متهم شود و تکرار این قبیل اقدامات دولت سبب تقویت این گمانه شد که برای احمدی نژاد سرنوشت مجلس نهم به مراتب مهم‌تر از هر چیز دیگری است.

دلایل مختلی وجود دارد که به خاطر آنها احمدی‌نژاد و اطرافیان وی بخواهند در مجلس نهم، نفوذ خود را در بهارستان بیشتر کنند، اما هر چه باشد به لحاظ ظرفیتهای قانون اساسی و روال 33 ساله جمهوری اسلامی، دلایل کمتری وجود دارد که می‌توانسته دغدغه‌های این گروه را برای انتخابات مجلس نهم نسبت به مجلس هشتم برانگیزاند.

همراهی مجلس با دولت، کاهش اصطکاک‌ها بین دولت و مجلس، تاثیر در نهاد قانون‌گذاری کشور و در اختیار گرفتن امورات یک قوه دیگر و... از جمله دلایلی است که می‌تواند یاران رئیس‌جمهور را برای گسترده‌تر کردن فعالیت‌های انتخاباتی شان مجاب کند، اما جالب این است که همه این دلایل در دوره قبل نیز وجود داشته است، و برخی از آنها طبیعتا در دوره قبلی برای این جریان پررنگ تر از حال حاضر می‌باست بوده باشد.

اما آنچه به نظر می رسد سبب افزایش تمایل پاستورنشینان برای فتح بهارستان شده است، نه به خاطر مجلس و صندلی های سبز آن، بلکه به سبب عادت وافری است که به خوش نشینی در پاستور پیدا کرده‌اند و چندان تمایلی برای ترک پست‌های خود ندارند.


تمایل پاستورنشینان کنونی، برای تمدید حضور خود در دولت یازدهم، سبب شده است تا از ابتدای دوره دهم ریاست جمهوری ، سودای دوره بعد را در ذهن بپرورانند تا آنجا که هم خود و هم منتقدانشان، دولت آینده را محل مناقشات جریانهای موثر در عرصه سیاسی کشور می‌دانند و صد البته این گروه به خوبی می‌داند چاره‌ای ندارند، جز تصرف بهارستان و کرسیهای هئیت رئیسه مجلس.

اما تمام این موارد در حالی مطرح می‌شود که از یک سو دلسوزان نظام در چند وقت اخیر هشدارهایی را به دولت برای پرهیز از تاثیرگذاری غیرقانونی بر انتخابات مطرح کرده‌اند و از سوی دیگر تمهیدات لازم برای جلوگیری از ورود غیر قانونی حلقه معروف انحرافی به مجلس و پیش‌بینی قانونگذاران و ناظران برای تضمین سلامت انتخابات اندیشیده شده است. حال این سوال مطرح می‌شود که همه این تدابیر چقدر توانسته مانع ورود کاندیداهای خاکستری جریان انحرافی به حلقه رقابت برای وروذ به مجلس شوذ؟