امیر محبیان در ارزیابی از فضای انتخاباتی کشور و حضور جریان های سیاسی موجود اعم از اصولگرایان (جبهه متحد، جبهه ایستادگی و جبهه پایداری) و اصلاح طلبان اظهار کرد: فقدان حضور اصلاح طلبان به عنوان یک رقیب جدی عملا اثرات خود را گذاشته و جریانات یا حتی حلقه های کوچک درون اصولگرایان به سمت ارایه لیست که محصول عدم پذیرش افراد در لیست اصلی جبهه متحد اصولگرایی است; می روند.
محبیان در پاسخ به این پرسش که "آیا می توان گفت لیدرهای جریان اصولگرایی تغییر پیدا کرده اند یا تعدد لیدرها در این جریان منجر به شکل گیری طیف های مختلف و به نوعی رقابت درون گروهی در این جریان شده است؟ اظهار کرد: تفرق درونی جریان اصولگرایی بواقع به تعدد لیدرها برنمی گردد بلکه به تغییر برداشت های ذهنی در مورد مفهوم اصولگرایی برمی گردد. وی ادامه داد: اصولگرایان قبلا مفهوم واحدی از اصولگرایی داشته و رقیب واحد خود را به خوبی می شناختند. از سال 84 عملا توانایی رهبران اصولگرایی برای مدیریت انتخابات مخدوش شد و طیفی که تازه شکل گرفته بود، دریافت که رهبران اصولگرایان در سامان دهی صحنه موفق سیاسی کامل قدرت لازم را ندارند، بویژه آن که آموختند قیام علیه تصمیمات این هدایت سنتی تشکیلاتی منافع بسیار دارد، هم پیروزی به ارمغان می آورد و هم میل به وحدت منجر به امتیازدهی این تیم هدایت گر سنتی می شود.
به عبارتی یک معادله عجیب و خطرناک در اذهان شکل گرفت و آن این که آرام و مطیع بودن یعنی در نظر نیامدن. نتیجه این معادله تشویق عصیانگری درون اصولگرایان است. اگر این معادله اصلاح نشود، عملا تشکیلات اصولگرایی با بحران نابود کننده ای روبرو خواهد شد. محبیان در پایان تصریح کرد: فعلا آیت الله مهدوی کنی کوشیده است این معادله را کنترل کند باید منتظر نتیجه انتخابات بود، زیرا بر این باورم نه فقط سرنوشت اصلاح طلبان بلکه سرنوشت ساختار تشکیلاتی اصولگرایان را نیز رقم خواهد زد و حتی ممکن است با توجه به وضع اصلاح طلبان در دوره ای شاهد نوعی سقوط غول های سیاسی و ظهور آنارشیسم تشکیلاتی باشیم که شاید از جهاتی مثبت ولی از جهاتی عقب گرد در توسعه سیاسی محسوب خواهد شد.